İnsanların sizlerden kat kat daha büyük ve korkunç görünümlü olduğu, cisimlerin daha karmaşık, seslerin olduğundan bin kat daha yüksek çıktığı bir dünya düşünün. Tıpkı yıllar önce izlediğimiz, yada kitabını okuduğumuz ''Alice Harikalar Diyarında'' çizgi filmi gibi.
Kendinizi nasıl hissederdiniz? Kapana kısılmış gibi...
İçinizde ne zaman sonlanacağını bilmediğiniz bir korkuyla bunun bir rüya olmasını, uyandığınızda herşeyin düzeleceğini düşünmek istemez miydiniz?
Peki her otizm li bireyin gün içinde yüzlerce kez bu şekilde hissettiğini biliyor muydunuz?
Otizmli bir çocuk günlük yaşantısında defalarca kez öfke nöbetleri geçirebilir. Kulaklarını kapatıp başını kollarının arasına alıp ağlayabilir ve çoğu zaman bunun bir sebebi olmayabilir..
Bir anne olarak bu tarz durumlarda öncelikle çocuğumuzun bu davranışının altında yatan sebebi bulmaya çalışmalı, daha sonra buna bir çözüm aramalıyız.
Ben bunu yapmaya başladığım andan itibaren oğlumla iletişim kurmayı başardım ve bu durum otizmle yaşamamızı bir tık daha kolaylaştırdı.
Oğlum dışarı çıkmayı reddediyor, oyun oynamaktan kaçınıyor, neredeyse tüm gün televizyon izliyordu. Kapandığında ise kendisini yere atıp yüksek sesle bağırmaya başlıyor, hatta bana şiddet gösteriyordu.Bu durumla nasıl savaşabileceğimi, oğlumu bu bağımlılıktan nasıl kurtarabileceğimi düşünmeye başladım.
Çocuğunuz televizyona aşırı bağımlı bir otizmli birey ise o kapandığında veya tamamen ortadan kalktığında bitmek tükenmek bilmeyen öfke nöbetleriyle karşı karşıya kalabilirsiniz. Bu durumla baş edebilmenin belkide bir kaç yolu vardır ama ben öncelikle işe bir kanalda sabit kalmakla başladım. Fazla reklam yayınlanmayan bir kanal seçtim ve o televizyona baktığı her an aynı kanalı izlemek zorunda kaldı. Bu durum git gide onun için sıkıcı hale gelmeye başladı ve farklı kanalları, reklamları izleme isteği doğurdu.
Bunu belli ediyor ama dile getiremiyordu. Bir kaç günlük sebepsiz sızlanmaların sonunda oğlumun artık televizyon ilgisini çekmiyor, açık olsa da başka şeylerle ilgileniyor hatta bizimle iletişime geçiyordu. Sonunda televizyonu hayatımızdan çıkarmayı başarmıştık:) Artık ben dışarı çıkmak için kapıya yöneldiğimde kendisi peşimden gelmeye başlamıştı. Çünkü dışarısı televizyondaki kanaldan daha ilgi çekiciydi:)
elinize emeğinize sağlık bu tür durumlarda sizin gibi farkındalık yaratan insanlara ihtiyacımız var teşekür ederim kendim ve herkes adına.
YanıtlaSil